-
Mutlu İnsanlar Sizi Mutsuz Ediyor mu?
Çevrenizdeki insanların mutluluğunu çekemiyor ve bu duruma inanılmaz öfkeleniyor musunuz? İşte o zaman ciddi bir şekilde depresyondasınız…
Üsküdar Üniversitesi Kurucu Rektörü Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, sürekli mutlu imajı veren kişilerden dolayı kendini mutsuz hisseden, olmadığı halde kendini farklı davranışlara iten bireylerin olduğunu söylüyor.
“Biz depresyondaki hastalarımızda şunu görüyoruz. Örneğin depresyonda olan bir hastamızın gülen bir insan gördüğü zaman ne tepkiler veriyor, sinirleniyor mu, mutsuz mu oluyor……..
-
Verilen Mücadelenin Sonuna Gelinmiştir… Sanırım Depresyondayım!
Koca kışı geçirdik, sorun üstüne sorunlar yaşadık. “Kazasız belasız atlattık” dedik, ama psikolojimin içine etmişim haberim yokmuş…
Bugün Yumurcak TV’yi izlerken buldum kendimi. “Üçgennn, kareee, daireee. Aaaa araba, uçak. Üçgen, kare ve daireden şekiller yapıyoruz. Çok eğlenceli değil mi?”
🙂 Ağlanacak halime gülüyorum artık…
Dumlupınar’ın Hazin Öyküsü’nü bilir misiniz? Ben uzun yıllar önce ilk Ali Kırca’nın albümünde Jülide Gülizar’dan dinlemiştim.
Çanakkale Boğazı… Narburnu açıkları…
4 Nisan 1953… Saat 02:15Jülide Gülizar anlatıyor:
…..
-
Kendime yeni bir ben lazım…
Dedim ve sıvadım kolları…
İşsizim, işsizim deyip duruyorum ya. Demek istediğim meşgalesizim. Bunun bende yarattığı dayanılmaz bunalım, meşgale bulacağım diye gittiğim sağlık taramaları derken doktorumun sorduğu soru ve benim verdiğim cevap ile irkildim…
“Daha önce depresyon geçirdiniz mi?”
“Sanırım şu anda depresyondayım.”
Son günlerde yaşadığım olaylardan biride bu. Aklımdan geçmeyen cümleler çıkıyor ağzımdan. Aslında gerçekleri söylüyorum. Bir çok kişiyi de kırmışlığım vardır…
Derdimin dermanını biliyorum…
…..
-
“Bunalıma Girdim Ne Yapmalıyım?” Sorusuna Denenmiş Tavsiye…
10 Temmuz 2012’den yani işten istifa ettiğim günden beri bunalımın kralını yaşıyordum. Ama hep bir uğraşla, misafir telaşıyla ve annemde gidip 1 hafta kalmamız sayesinde fazla şiddetini göstermiyordu. 1 haftadır kral mı kral bir bunalımdaydım. Her şey üstüme üstüme geliyordu. Mutfakta çabucak bulaşıklar birikiyor, bilgisayar masasının sandalyesi bile halıya takılıp beni deli ediyordu. Dantelli mutfak örtülerim sararmaya başlamış, sürekli açılıp kapanan buzdolabım kirlenmiş. Birde bu yetmezmiş gibi Eşim gitmiş marketten patlak kola almış. Bakmadan buzdolabına koymuş. Oda bir güzel akmış. Yapış yapış maşallah.
İç sesim der ki:
“Hep aynı iş. Bunları yapmak mı? Bunları yapmaktan televizyondaki sıkıcı mı sıkıcı programları izlerken karşısında uyumak daha kolay olur.”
Bir şekilde toparlanmam kendime gelmem, hayata dönmem gerekiyor. Ama bir adım atamıyorum. Kendimi biliyorum. En ufak bir adım atsam gerisi hiç yaşanmamış gibi normale dönecek ama nasıl?
…..