Elif’im

Elif, Elif’im…

Uyutmadı yine hasretin…

Ne vakit geleceksin, ne vakit yüzümü güldüreceksin bilmiyorum. Ahhh bir gelsen, yüzünü görsem. Kokunu içime çeksem “Elif, Elif’im” desem…

Soruyorlar seni. Artık konuşmak istemiyorum. Umutsuz değildim. Ama umutsuzluğa ittiler beni. İnadına, inadına… Sanki yaramı kanatırcasına soruyorlar seni. “Belkide gelmez” diyemiyorum. Aklım yetmiyormuş gibi akıllar vermelerine tahammül edemiyorum. Bildiğim şeylerin konuşulmasını istemiyorum…

Ya gelmezsen, ya kendine hasret bırakırsan beni. Ahhh Elif, Elif’im. Dayanmıyor yüreğim…

…..