36 Beden Büyük Gelirken, 40 Beden Kıyafete Girmeye Çalışmak…

Öyle incecik bir kız değildim küçüklüğümde de. Toparlak bir şeydim. Lise yıllarımda inanılmaz zayıfladım sonra gerisin geriye geri aldım. Hani “Tok evin aç kedisi” deyimi var ya. Ben işte o deyime uyanlardandım. Annem hep derdi ki: “Dokuz sofra kurulsa, dokuzuna da oturuyorsun. Ben tokum demiyorsun.”

Evet, demezdim. Yemek yemeyi çok severdim. Gerçi hala öyle. Eğer kafama koyduysam, gerçek anlamda başladıysam diyete tillahı gelse bozduramaz bana.

Şimdi yine diyetteyim. Tillahının gelip bozduramayacağı diyet mi? derseniz. Değil 🙂 Ama çabalıyorum işte.

Bir dönemler Baskül Ailesinin kızları gibi olmuştum. Gerçi tam olmadıysam da hemen hemen yaklaşmıştım. Yüzümün ay gibi yusyuvarlak olduğunu söylerlerdi. Bir gıdı vardı Turgut Özal gıdısı gibi 🙂 (Abartmış olabilirim ama öyle hatırlıyorum)

Bir akşam Şükran’a gittim. Kendimi mutfak camında gördüm. “Şükran bu ben miyim, amma kilo almışım.” dedim. Bende moral falan kalmadı. Şükran’ın bir yandan hazırladığı, yemek için heyecanla beklediğim Etimek Tatlısı falan hiç bir şeyi gözüm görmedi. “Ben gidiyorum” dedim ve evime gittim. Yaptığım şey erken saatte yatmak oldu. Yattım ve sadece düşündüm. “Ne yaptım ben? Nasıl bu dereceye kadar çıkmasına sebep oldum? Nasıl engel olmadım?” düşünceleri beynimi yedi durdu…

Ertesi gün diyete başladım. Başarılı bir diyetti. Artık S (Small) bile büyük geliyordu. Gardrobumu yeniledim. Eşim “Yaa sen minicik bir şeymişsin.” gibi sözleriyle beni havalarda uçuruyor, iltifatlarını art arda sıralıyordu. Çevremden gördüğüm güzel tepkiler ve kıskançlıkla bakan gözler 🙂 beni daha da mutlu ediyordu…

Bu bu şekilde 6 ay kadar sürdü. Ben zayıfladıktan sonra, dengeli beslenmeye başlamıştım. Sabahları mutlaka kahvaltı yapıyor, öğle yemeği mutlaka yiyor sadece akşam yemeği yemiyordum. Bu şekilde mutlu huzurlu yaşıyorduk…

Sonra işler yolunda gitmedi. Sıkıntılı günler başladı. (Göze geldiğimize inanıyoruz.) Yemek düzenim bozuldu. Kahvaltı da yediğim yumurta haşlama iken, bol tereyağda pişmiş oldu. Yanına çıtır ekmekler eşlik ediyordu. Öğle yemeklerimin porsiyonları arttı. Adeta sıkıntılarımı yemekle yenmeye çalışıyordum. Çünkü yemek yerken çok mutlu oluyordum. O anlıkta olsa her şeyi unutuyordum…

Sonra kıyafetlerim olmamaya başladı. Büyük kıyafetlerimin hepsini dağıttığım için giyecek kıyafet bulamaz oldum. Yeni kıyafet almak istemiyordum çünkü zayıflamam gerekiyordu…

İşten ayrıldım, biter sandım zor günler ama bitmedi. Evde olmak dahada zormuş meğer. Yemekler yapıyorum. Yiyorum. Misafirler çağırıyorum. Yapıyorum, onlarla yiyorum derken kilolarda aldı başını gitti. Bu arada kıyafette almaya başladım, çünkü olacak iş değil. Eşofmanla dışarı çıkılmıyor.

Şimdilerde kıyafet almaya gittiğimde 40 bedenleri deniyorum ve içine zorda olsa giriyorum. Aslında biliyorum 42 bedenliğim ama inat ettim 40 beden harici kıyafet almayacağım. Şimdilerde diyetteyim. Daha ısınamadım ama zamanla alışırım.

Bütün kilolu insanlara Allah’tan şifa diliyorum. Çünkü şişmanlık normal bir durum değil bence, bir hastalık…