Ebru Suya İşlenen Nakış Gibidir…

Hani bazı dostluklar geç yakalanır ve insan hayıflanır ya. Benim en erken dostluğum, hatta ilk dostluğum… Ebru’M…

Ebru‘dur o. Ebru gibidir. Suya işlenen nakış gibidir. En kırmızısındandır lalenin… Ebru zarafet, Ebru inceliktir.

Tatilimdi Ebru benim. Yaz tatilim, sömestr tatilim. Karne alınır okuldan eve bırakılır ve Ebru’nun yolu tutulurdu. Geceleri geç saatlere kadar oturulur, sabahları öğlene kadar uyumak istenir. Ama sağ olsun Can Dayı kapının camına anahtarını sürterek can alıcı uyandırma şekliyle uyandırırdı.

Televizyon’dan gelen “Teke Tek” sloganıyla “Düm teke tek” diyerek saatlerce güldüren Can’dır O.

Sigara içilmeyen evlerinde sobanın içinde sigara içme taktiğini geliştirmişliğimiz vardır Ebru’mla. Kendi içmezdi ama içene de her türlü imkanı sağlardı 🙂

Aşık oldu Ebru’m. Ayrılacağız sandım, Ebru’m beni eskisi gibi sevmeyecek. Ama öyle olmadı. Daha bir kuvvetlendi bağımız. Daha bir anne oldu bana. Daha çok korudu, kolladı. Sanki daha çok sevdi beni Ebru’m.

Anne oldu Ebru’m. Yine Ebru’m beni eskisi gibi sevmeyecek sandım. Ama yine öyle olmadı. Yine kuvvetlendi bağımız. Daha da çok sevdi beni…

Sonra ben Aşık oldum. Yolların ayırdığı mesafeler girdi aramıza.

Ebru, varlığını her daim içimde hissettiğim, her anlamda yanımda olduğunu bildiğim, “Gel” desem ikiletmeden yanıma koşacağını bildiğim, bizi ayıranın sadece yolların olduğu ve sevgimizin daha da çok kuvvetlendiğidir.

Ebru candır.

Ebru can yoldaşıdır.

Ebru bağdır.

Ebru aşktır.

Ebru kadın gibi kadındır.

Ebru annedir.

Ebru evlat gibi evlattır.

Ebru kardeştir.

Ebru güldür. 

Ebru suya yazılan bir peridir.

Ebru‘m… Bebeğim‘dir…