“Elif” Dedim… “Be” Dedim…

“Elif” Dedim… “Be” Dedim…

“Elif” Dedim… “Be” Dedim…

“Elif” Dedim… “Be” Dedim…

Nerdesin “Be Elif’im”…

Özledim… 

Mevlana’nın “Elif” şiiri sanki senin için yazılmış Elif’im… Bu yuvarlak dünyaya gelmemek için direniyorsun…

“Elif” olmak zordur…
Çünkü “Elif” olmak, 
Yuvarlak bir dünyada dik durmanın,
Dik ve önde belki acıyla,
Ama vazgeçmeden durmanın,
Dünya ne kadar dönerse dönsün, 
Olduğu yerde kalmanın adıdır “Elif” olmak…

…… 

Dostum, bilir misin, “Elif” bağlanmaz kendisinden sonraki harfe… 
Sadece kendinden önceki harfe bağlanır; 
En önceki’ne belki de; 
Sen, dünyana sonradan girenlere sıkıca bağlandığın vakit “Elif” olmaz adın,
Sanırsın ki o zaman üzerindeki zorluklar kalkacak…
Ama herkes yüklenir üzerine, 
Yardımsız yar’lar doluşur dünyana…
“Yardımıyla gelen yar” gitti diye… 

Mevlânâ

Elif Dedim…