Farklı Şehirlerden Aynı Ay’a Bakıyoruz…

Özlediğimiz insanlarlar vardır her daim. Yanında olmaktan bıkmayacağımız, her ânı onunla yaşamak istediğimiz…

Benim Canım, Meleğim… İşte o insanların başında yer alan biriciğim…

Şöyle düşünün. Zehir gibi akıllı, ama bir o kadarda tecrübesiz. Hayat ona yeni yeni kazıklar atmaya başlıyor. İstese canınızı vermeye çekinmeyeceğiniz biri.  O’nun yanında olmak, kötülere karşı onu korumak istemez misiniz?

– Meleğim… Nasılsın?

– Ay’ı izliyorum. Birlikte izleyelim mi?

– İzleyelim…

– Gökyüzü çok parlak. Ay süper gözüküyor.

– Sana parlak gözüken ay bana bu gece puslu…

– Olsun, aynı Ay’a bakıyoruz işte.

…….

…….

Yanan can benim canımsa umurumda olmuyor dünya. Ama yanan can, Can’ımın Can’ıysa işte o zaman duruyor dünya…

Son söz:

– Kalbinin sesini dinle!

oluyor…

…….

– Ne garip değil mi? Ay’nı aya bakıyoruz, ama kimi gökyüzü Ay’ı parlak, kimi ise puslu gösteriyor…

– Puslu gözüken Ay olsun be Teyze, çevrendekiler olmasın…

… ve bazı şeyleri O’ndan öğreniyorsun…