Gideceğini Bilmenin Hüznü Çöktü Yüreğime!

İnsanlar gün gelir gider. Dönmek üzere gitselerde, gideceklerdir bir kere…

Gitmek…

Yeri, mekanı, mesafesi ne olursa olsun, adı gitmek olduktan sonra ne önemi var ki diğerlerinin…

Hayatıma değer katanım… Anlam yükleyenim… Sevdiğim… Canım… En iyi DOSTUM…

Aslında bir süre birlikte büyüdük O’nunla. O doğduğunda 10 yaşındaydım… Ben hala çocuk, O ise bebek. Gençlik dönemimde O bebeklikten çıkmış ve çocuk olmuştu. Büyümüştü. O zamanlar kendini belli etmişti. Derler ya “Yanında adam kessen, bundan kimseye bahsetmez” diye. İşte O’da öyle bir çocuktu. Ne bir şımarıklık nede yaramazlık. Annesinin kızı. Her daim ağırbaşlıydı çocukluğunda bile…

Sonra ben dahada büyüdüm ve gittim. Evlendim. O’nu bensiz bıraktım. Ayrılıklarda gidene birşey olmuyormuş meğer. Hep duyardım bunu. “Ayrılıklarda , olan kalana oluyor” diye ama hiç yaşamamıştım bu duyguyu…

Şimdi O gidiyor…

Işığım, gururum…

O benim gurur kaynağım. Mutluluğum. Ben O’nun “Bebeyiiimmm” i, “Nihaaaall”ı…

CAN’ım Kızım,

Sen şimdi gidiyorsun ya. Hani adı ayrılık olan şey girecek ya aramıza. Bırak girsin. Biz neler gördük, ne mesafeler eskittik değil mi? Bu nu da aşarız elbet. Bu mesafeleride eskitiriz…

Nedendir bilmiyorum ama canım öyle yanıyor ki şuanda. Öyle hüzün yüklendi ki yüreğime. Kıyamıyorum sana. Öyle şeyler düşünüyorum ki. Aç kalacakmışsın, o şehirde kaybolacakmışsın gibi geliyor. Bildiğin salakça duygular. Engel olamadığım gözyaşlarımı görsen şimdi sarılırdın boynuma biliyorum. Tüm ciddiyetinle “Teyze yapma ne olur, okumaya gidiyorum.” derdin. Gidiş sebebin ne olursa olursa, o evin, o caddelerin sensiz olduğunu bilmek bile yetiyor bana…

Senden istediklerim var. Öncelikle kendine çok ama çok iyi bak. Kimseye güvenme. Hemde hiç kimseye. Sakın aç kalma. Mutlaka ama mutlaka kahvaltı yapmadan güne başlama. Bol bol müzik dinle ve hep beni ara olur mu?

Ve şunu bil ki, 4 yıl boyunca artık sensiz menemen yemeyeceğim…

Seni çok ama çok seviyorum İlk gözağrım…

Hep mutlu ol…