İçimde bir sokak çocuğunun sahipsizlik duygusu var…

İçimde bir sokak çocuğunun sahipsizlik duygusu var…

Öyle yalnız, öyle kimsesiz, öyle sahipsiz hissediyorum ki kendimi. Öyle zormuş ki uzak bir kentte, herkesten uzak, herkesten ayrı yaşamak. Yaşamaya çalışmak. Başın sıkışınca yanı başında kimseyi bulamamak…

Ağladım geçenlerde. “Omuzlarım ağrıyor, omuzlarımı sıkanım bile yok” diyerek. Öyle içten duydum ki ağzımdan çıkan cümleleri coşturdu beni. Hakikaten de ağrıyan omuzlarımı sıkacak kimsem yok. Çok yalnızım…

Yağan her yağmurun ardından çıkmıyor gök kuşağı. “Kars’a kadar koşmak istiyorum” (Derdi çok sevdiğim bir ablam. O’da yok. Keşke olsaydı.) Gitmek, kaybolmak istiyorum…