Kıskanılmaktan Nefret Ediyorum!

“İnsanlar vardır ki; kalbi düşman, kendi dost görünür… Öyle yaklaşır ki; özü boştur, dışı hoş görünür…”

Ne güzel bir sözdür bu. Son günlerde yaşadıklarımın özeti gibi…

Hayatımızda bizi başkalarından kıskanan dostlarımız vardır ya. Ben olayı çözdüm. Başkalarından kıskandıkları falan yok. Direk bizi kıskanıyorlar. Mutluluğunu, sevincini, gezmeni – tozmanı, komple bütün bir hayatını, elde edemediği, senin elde ettiklerini ve senin elde edemediklerinden mutluluk duyuyorlar.

Yaşadığın aşkını kıskanırlar.

Mutluluğunu kıskanırlar.

Vücudunu kıskanırlar.

Salakça kendileri için uygulamaya çalışırlar, beceremezler. İyice yüzlerine gözlerine bulaştırırlar. Sonra dostun ya arar seni, “Ben böyle yaptım, geri tepti. Sen nasıl başarıyorsun?” derler. Çaktırmadan değil. Direk sorarlar. Bir önceki başarının adımlarını bilmezmiş gibi, hayatını copy paste etmek isterler.

“Allah’ım aptal insanlardan sana sığınırım…”

Hayatınızdan defolup gitmesini istediğiniz insanlar olur. Gitsin isterseniz gitmezler. O yüzden onların gitmesini beklememek lazım. Gitmek lazım.