Sonbaharda Başlıyor Hüzün…
Sonbaharda başlıyor hüzün,
O zaman kararıyor gökyüzü…
Sokaklarda sağır edici sessizlik,
Yerlerde dökülmüş yapraklar…
Bari onlar kalsaydı dalında,
Her şeye inat yıkılmasalardı…
İnsanlara benziyorlar aslında,
Tutundukları tek şey hayatları olan dalları…
Sararıp düşüveriyorlar aniden,
Onlarda beklemiyor bu depremi…
Yeşilken ne kadar mutlulardı oysaki,
Bekledikleri tek şey yağmurdu…
Ama şimdi yok olmayı bekleyip,
İçten içe bitiyorlar…
Üzerine kader arkadaşları bastığında,
Tamamen parçalanıp kayboluyorlar…
Bir de o rüzgar yok mu,
Her şeyi savuran da o…
Büşra K.
Suzan Bilgiç
20 Kasım 2012 at 18:36Suzan Bilginç
16 Aralık 2012 at 09:45Latif
08 Şubat 2013 at 03:22