Tarifsiz Hüznüm

Giriş yapamıyorum bir türlü. Giriş yapsam, gelişme ve sonuç çorap söküğü gibi gelecek aslında. O kadar dolu ki cümleler içimde. Dolu olduğu için yol bulamıyorum, öfkemi kusacak bir iz arıyorum. Bulamıyorum…

“Öfke” diyorum ama eminde değilim, öfke mi bu? Tarifi yok hüznümün. Garip duygular, tuhaf hisler. Yorgun ve isteksiz…

2014 yılına büyük bir umutla girmiştim oysa. “Her şey çok güzel olacak bu sene” dedim durdum kendime ve sevdiklerime. Öyle olmadı!

Bir yığın trafik kazaları oldu. Bir yığın insan öldü.

Van’da yolların karla kaplı olması yüzünden yardım gidemediği için 3 yaşındaki bir çocuk öldü.

Çocuklar kayboldu, ölü bulundu.

Adını bile ilk defa duyduğum Manisa’nın Soma İlçesi’ndeki kömür madeninde trafo patlamadı. 301 kişi yaşamını yitirdi.

…

… ve bir anne 2 çocuğuna acımadan siktir olup gitti…

Hep birileri öldü ve birileri yitip gitti. Vakitsiz…

Göğsümde kistler çıktı. Annem meme kanseri olduğu için kanser olma olasılığımın yüksek olduğu doktorum tarafından defalarca söylendi.

Sağlıksız beslendiğim için bağışıklık sistemimin çöktüğü, sık sık hasta olmamın sebebi bu yüzden olduğu başka bir doktorum tarafından belirtildi.

Dizlerimden aşağısında morarmalar meydana geldi. Masanın altına koyduğum ısıtıcı yüzünden olduğu anlaşıldı ve tez vakitte onu ordan çıkartmam daha başka bir doktor tarafından ikaz edildi…

Geçer sandım… Geçmedi… Geçmiyor…